Wout

Wij koesteren al onze fans, maar sommigen verdienen een gouden troon in de eregalerij van The Dutch. Wout de Kruif hoorde onze muziek voor het eerst op zijn 12e of 13e, toen zijn ouders de verzamel-cd Back To The 80’s vol 1 kregen bij een cd en boeken abonnement. Hij dacht even dat het David Bowie was. Een paar jaar later hoorde hij This Is Welfare opnieuw. Geïntrigeerd door het “grote” geluid van The Dutch ging hij op zoek naar ander materiaal. Dat vond hij in een Utrechtse platenzaak: eerst de EP This Is Welfare en de single met de b-side Heimat Vorbei, later ook de LP Under The Surface. In dezelfde tijd overleed zijn opa, en Another d’Artagnan werd voor hem de soundtrack bij die herinnering. Zijn Dutch collectie was bijna compleet toen hij in 2005 of 2006 voor zijn verjaardag Working in Los Alamos en de 12 inch single van America cadeau kreeg. Een vriend had die voor Wout gevonden in een platenzaakje in Den Haag. Samen gingen ze op zoek naar het laatste puzzelstukje, de single Video. Dankzij de Nederlandse Muziekencyclopedie wisten ze van het bestaan, maar ze hadden het liedje nooit gehoord, of ook maar een plaatje van de hoes gezien. Jarenlang struinde Wout de platenbeurzen af, met Video dik gedrukt op zijn wensenlijstje.

Inmiddels was hij zelf studiotechnicus. Hij werkte in zijn eigen studio in Utrecht, in de Wisseloord Studio’s en bij Eurosound. Daar deed hij o.a. audio-restauratie projecten voor Nederlandse bands als Ten Sharp en Secret Sounds. Hij besloot ons te benaderen. Dat is nu een paar jaar geleden. Via de website van Cold Cases, een coverbandje waarin ik toen speelde, zocht en vond hij mij. Hij stuurde mij een enthousiast mailtje waarin hij zich voorstelde als Wout de Kruif, 26 jaar en net afgestudeerd als studio-engineer.

Hij vond The Dutch te gek. Hij stelde voor om met materiaal van de band aan de slag te gaan om een compleet beeld te maken van wat wij in die tijd hadden gedaan. Had ik misschien demo’s, live-optredens, radiouitzendingen en studiosessies die hij kon oppoetsen en digitaliseren? En eventueel ook mastertapes?

Mijn reactie was vriendelijk maar verder tamelijk afgemeten: ik had zelf geen tijd en plannen om iets met The Dutch te gaan doen. Ik had de muziek zelf op een laag pitje gezet, maar misschien kon Jan hem verder helpen. En ik dacht enigszins achterdochtig: wat is dat nou weer voor een rare gast, wie wil er nou gratis en voor niets tijd gaan besteden aan muziek van 25 jaar geleden?

Maar Wout liet zich niet met een kluitje in het riet sturen, ook al hadden Jan, Klaas, Bert en ik een stapel kluitjes klaarliggen. Hij hield vast en een klein jaar later verliet hij Jan’s huis met een tape van het radioconcert dat wij in 1982 hadden gegeven voor Vara’s Lijn 3 – en de felbegeerde single Video.

Zo ging het balletje rollen: tapes, cassettes, vinyl platen en masters met opnamen van The Dutch die stof lagen te vangen gingen naar Wout en kwamen als herboren terug. Vergezeld van enthousiaste voorstellen hoe ze konden worden uitgebracht via iTunes en Spotify. Zoveel aanstekelijk enthousiasme, daar waren wij niet tegen opgewassen. Het kriebelde, het jeukte, we zochten elkaar weer op en haalden onze instrumenten tevoorschijn die onder bedden (letterlijk!) en op zolders lagen te verpieteren.

Het is aan Wout te danken dat The Dutch aan zijn wonderbaarlijke wederopstanding begon.

 

6 december 2015

---

Terug naar de blog pagina