In april verscheen een interview met mij op de site The Legacy Of Music. Het ging vooral over de platen die we maakten en de optredens die we deden in de tachtiger jaren. Onder het Facebook bericht werden herinneringen opgehaald aan This Is Welfare. Het liedje roept bij veel mensen kennelijk nog steeds een warme golf jeugdsentiment op.
Ik vind het nog altijd verbazingwekkend dat The Dutch een klein beetje heeft bijgedragen aan de soundtrack van die periode. Onze wonderbaarlijke wederopstanding was misschien wel onopgemerkt gebleven zonder al die fans die zich The Dutch herinneren, vooral van dat ene pièce de resistance. Maar moedertje lief, al die persoonlijke herinneringen en emoties, ze zijn hartverwarmend, maar eigenlijk hebben we geen tijd voor nostalgie. Want eerlijk gezegd hebben wij een broertje dood aan retro, gouwe ouwe, eighties revivals en heimwee naar vroeger. We moeten verder mensen!
This Is Welfare kan het niet helpen, maar het ketent ons aan onze eerste creatieve bloeiperiode, terwijl wij met de tweede bezig zijn.
Maar goed. De fans willen This Is Welfare, daar is geen ontkomen aan. Tegen zoveel liefde zijn wij niet opgewassen. We bewaren het nummer meestal voor de toegift. Onze nieuwste liedjes zijn dan een beetje jaloers om alle telefoons die op dat moment aanfloepen.
Tv opname
Toegegeven, zelf hebben we ook af en toe last van Sehnsucht. Die werd aangewakkerd toen we de enige tv opname terugzagen die ooit gemaakt is van This Is Welfare. Op 20 november 1983 waren we te gast bij Nederland Muziekland, een playback muziekshow van Veronica. Playback, dat bestaat trouwens helemaal niet meer, behalve misschien bij de echt ranzige programma’s. Sterren op het plein, of zo. Maar in die tijd was elk muziekprogramma een pantomime parade. Gitaristen die een snoertje hadden meegenomen om tenminste te doen alsof ze echt speelden kregen van de producer te horen: “Doe geen moeite man, dat zien ze toch niet”. Het was nep, maar iedereen deed het, dus niemand viel erover. Wij wel natuurlijk, maar hé, wie beroemd wil worden moet af en toe water bij de wijn doen.
En zo zwenkten de camera’s die middag van Rubberen Robbie -wie kent ze niet- naar The Dutch. Je ziet de Robbies nog weglopen als presentator Chiel van Praag een “nieuwe groep, ze komen uit Amsterdam, ze noemen zich The Dutch” aankondigt.
Na lang spitten vonden we de opname terug. Hij zat goed verstopt in het archief van Beeld & Geluid. En hij is… om sentimenteel van te worden. Dus voor al die fans die zo van This Is Welfare houden zijn er nu ook de piepjonge koppies die daarbij horen. Daar gaan wij zelf ook een beetje bij zwijmelen. Oké vooruit, dompel je nog een keer onder in schaamteloos jeugdsentiment, en dan laten we die sombere tachtiger jaren maar eens achter ons. Er liggen weer nieuwe spannende muzikale avonturen in het verschiet. Binnenkort meer in dit theater.
9 september 2017
Ik ken het …. waar wie ze zijn ?
Een Nederlandse groep ….geweldig mooi deze
Mooi om te lezen en deze oude opname te zien! Wat mij opvalt na zo veel jaar is, naast de constatering van het super goede camerawerk (lijkt simpel maar is het niet), de genialiteit van dit nummer. De tijdgeest droop er vanaf. Tuurlijk,nieuwe dingen maken en vooruit kijken dat geeft nu energie maar toch, voor de good old fans, mooi om te zien hoe goed het eigenlijk was en ja…die verdomde tijdgeest. Keep the spirit high boys.
Will do Guus!