Petra

Ik viel als een blok voor haar stem. Dat lage timbre, een tikje hees, de lange noten die vaak eindigen in een weldadig vibrato, als rustige golven die aanspoelen op een verlaten strand. Ik hoorde die noten voor het eerst toen wij elkaar ontmoetten in het rijkeluisdorpje waar toevallig ook haar ouderlijk huis stond. In de studio van de gebroeders Bolland nam zij het album Waterland op. De band heette Cloud Nine. De twee Soundpush studios beschikten over een gezamenlijke relaxruimte annex keuken, waar de leden van Cloud Nine en The Dutch voorzichtig om elkaar heen manoeuvreerden. Zij deed de naam van haar band eer aan. Ik weet niet of het de zevende hemel was, maar haar hoofd bevond zich onmiskenbaar in een moeilijk doordringbare wolk. Dat afwezige, dromerige voorkomen. Wanneer het zo uitkwam dat wij beiden pauze hielden wisselden we wat terloopse woorden die niet veel verder kwamen dan gezamenlijke banaliteiten. Hoe zij bij Ariola terecht waren gekomen en wij bij Epic. Waar zij hadden opgetreden. Onderwijl zat zij ergens anders met haar gedachten, ongetwijfeld achter de microfoon, bediend door Jaap Eggermont.

Een jaar later vroeg Henk Hofstede mij of ik een liedje wilde bijdragen aan het album La Grande Parade, een muzikale interpretatie van de afscheidstentoonstelling van Edy de Wilde, de directeur van het Stedelijk Museum. Ik schreef Composition avec des Cordes, naar een schilderij van Joan Miró, en ik vroeg haar of zij de tweede stem wilde zingen. Weer die kwetsbare afwezigheid, die je gemakkelijk voor verstrooidheid zou kunnen houden, maar die ongetwijfeld meer te maken had met concentratie op haar zangprestatie. En weer ging ik plat voor dat unieke stemgeluid. In de videoclip die wij voor het liedje opnamen in het Stedelijk is haar aarzelende tred vereeuwigd, in flink contrast met andere gastmuzikanten zoals Hans Dagelet en Esther Apituley, die een hoop lol hebben en de draak steken met het malle playbacken. Allemaal nog steeds te zien op YouTube, mensen.

Toen The Dutch in winterslaap ging wilde ik een nieuwe band vormen met haar als zangeres. Ik was het zingen even beu, vergeleken met haar natuurtalent was ik een amateur die af en toe met veel moeite een zuivere noot produceerde. Cloud Nine was ook gestopt en zij hapte toe. Croon & Lugtenburg, later omgedoopt tot Siobhan, maakte Engels- en Franstalige chansons met smachtende titels als Paris Rendezvous, Sweet Rose en Le Fond du Lac. Ik herinner me nog zo goed hoe ik haar voor iedere repetitie ophaalde. In mijn zesdehands Opel Record reden wij twee keer per week door Amsterdam en praatte zij honderduit, terwijl de situatie buiten de auto haar volledig ontging. Als ik halsoverkop moest uitwijken voor een passerende tram en geschrokken naar mijn passagier keek leek zij niets te hebben gemerkt. Toen ik haar een keer belde om te zeggen dat ik haar die dag niet kon komen ophalen en zij dus met de fiets of taxi zou moeten komen vroeg ze mij waar de oefenruimte dan was. Het verbaasde me niet.

Siobhan werd door Hilversum direct in het Radio 2 hokje geduwd, waar we helemaal niet in wilden zitten, maar wat doe je eraan. Songs from the Well, dat uitkwam bij Idiot Records, is achteraf gezien een aardige plaat met aardige nummers en een wat (te) beschaafde sound, maar het is haar stem die je meevoert. Zij is geen moment aan het mooizingen, ze laat onnodige versierinkjes achterwege, het is technisch misschien beperkt en op de timing valt misschien ook iets af te dingen, maar haar klankkleur raakte mij en dat doet hij nog steeds. 

Na twee singles gingen we weer ons weegs. Wij hielden af en toe contact, maar dat werd steeds sporadischer. 

Heel, heel veel later troffen wij elkaar weer. Ik was begonnen met het tweede leven van The Dutch en zij had een nieuwe cd uitgebracht die Travellers in our Minds heette. Zij vroeg mij of ik haar live wilde begeleiden, samen met haar Cloud Nine vrienden Puck Leek en Piet van Steenis. Het waren intieme optredens voor een klein maar enthousiast publiek. Maar wat er soms aan voorafging. Zij kon zo godvergeten onhandig zijn. Ik weet nog dat wij in de bus van The Dutch naar Groningen reden, waar wij in de marge van Noorderslag in de Drie Gezusters zouden spelen. Halverwege melde zij doodleuk dat ze haar keyboard niet bij zich had (“zo’n gesjouw, ik kan toch zeker in Groningen wel een keyboard van iemand lenen?”). Een standaardje voor haar songteksten en aantekeningen, ook zoiets. Altijd moest er geïmproviseerd worden. Om een bekend gezegde te parafraseren: alles werd aan het toeval overgelaten. En alles vergaf ik haar.

Begin januari nam ik Composition avec des Cordes opnieuw op, de oude opname was aan vervanging toe. Zij zong bij mij thuis de tweede stem weer in en het werd mooi, maar ik hoorde kleine barstjes die er nooit waren geweest. Nu weet ik hoe dat kwam.

Als het nummer eind dit jaar wordt uitgebracht (onder de nieuwe titel Joan Miró) draag ik het aan haar op.

Rust zacht, lieve Petra.

11 augustus 2019

---

En daar is hij:

Terug naar de blog pagina