Recensies van It’s Raining / Het Regent
daMusic, februari 2023
Written In Music, februari 2023
Recensies van Solid Ground
Heaven, april 2022
Noordhollands Dagblad, Haarlems Dagblad, Gooi en Eemlander, februari 2022
Written In Music, februari 2022
daMusic.be – maart 2022
Recensies van Enter Sanctuary
Written In Music, december 2020
daMusic.be, december 2020
Recensies van Imaginary Western
Written In Music, december 2019
daMusic.be, november 2019
Written In Music, oktober 2019
Recensies van Werkman
daMusic.be, januari 2019
Written In Music, mei 2018
Mania, juli 2018
Frnkfrt.net, augustus 2018
Recensies van Four
Written In Music, november 2016
Muziekwereld, november 2016
de Muziekexpress, november 2016
daMusic.be, januari 2017
Heaven, maart-april 2017
Mania, april 2017
Concertrecensies
Written In Music, december 2016
The Blues Alone, december 2017
Written In Music, augustus 2018
Son of Han – It’s Raining / Het Regent
daMusic.be, 7 februari 2023
Hans Croon zet de solopet nog eens op voor een bijzonder leuke cover van Rick Derringers It’s Raining.
“Dit liedje zit al tientallen jaren in mijn hoofd. Het is een eenvoudig liefdesliedje over schuilen bij elkaar tijdens rotweer. In Tessa’s animatie lopen mijn dochter en schoonzoon in de regen met hun baby Cian, mijn kleinzoon, in een draagzak. Onder hun regenboogparaplu doorkruisen ze de magische wereld van die kleine man, voor wie alles nieuw en spannend is. In onze versie gaat het over liefde en geborgenheid, avontuur en fantasie”, legt de frontman van The Dutch, die hier even uit zijn rol valt, uit. Maar Hans Croon zou Son Of Han niet zijn, als hij het bij een platte kopie zou houden. En dus gooide hij het arrangement helemaal om.
Het resultaat huppelt door je hoofdtelefoon op een onweerstaanbaar ritme en begeleid door fantastisch gitaarwerk en een soort van soezafoonbas. Trouwens, er wordt nog wel meer getoeterd in dit liedje. Toen wij – niet bekend met het origineel van Rick Derringer (waarnaar trouwens wordt verwezen in de videoclip – deze versie hoorden, dachten wij aan The Beatles en meer specifiek aan George Harrison, hoewel het onderwerp meer verwant is met Paul. Maar dat zijn wij dan. U hoort er misschien wel iets anders in. Opmerkelijk is wel dat er twee versies van het nummer beschikbaar zijn, respectievelijk in het Engels en in het Nederlands. De versie in de moedertaal maakt het misschien nog authentieker.
En dan is er nog de prachtig naïeve videoclip, gemaakt door Tessa Van Vuren, waar wij maar geen genoeg van krijgen. Je vergeet er prompt al je zorgen van en de zon breekt zo door dat dikke wolkenpak, dat we al enkele weken torsen. Maar kijkt u vooral zelf. Kiezen tussen de talen doe je zelf maar. Of je bekijkt ze allebei natuurlijk.
Written In Music, 8 februari 2023
Nieuwe single en video van Son of Han: It’s Raining
Son of Han bracht eerder een ep uit met vier nummers van Jack Bruce: Imaginary Western. Daarna volgde de single Joan Miró, een hommage aan de Catalaanse schilder. Voor wie het nog niet wist: Son of Han is de artiestennaam van Hans Croon, singer/songwriter/gitarist bij The Dutch.
Son of Han onttrekt met deze nieuwe release een song uit 1973 aan de vergetelheid. It’s Raining was een b-kant van (de wellicht ook door velen vergeten) Rick Derringer die een jaar later opdook op Derringers album All American Boy. Een plaat die overigens in het plaatsje Nederland, in Colorado, werd opgenomen. Destijds was It’s Raining een jazzy popliedje, met harmonica van Toots Thielemans. In de handen van Son of Han is het een pittigere, frisse, aantrekkelijke song, opgewekt voortstappend (door de regen). Getekend door innemende zang en een mooi arrangement met saxofoon en bijzonder welsprekende gitaar. Het is mooi om te horen dat Son of Han het net als Derringer ook allemaal kan zeggen in tweeënhalve minuut, maar wel op een geheel andere manier.
De nieuwe interpretatie van It’s Raining is eigenlijk een drievoudige: Son of Han nam ook een Nederlandstalige versie op – ook prima natuurlijk – en vroeg daarnaast Tessa van Vuren voor een animatievideo. In die clip staan dochter, schoonzoon en kleinkind van Hans Croon centraal. Beelden die mooi passen bij het eenvoudige liefdesliedje dat It’s Raining feitelijk is. En mooi aansluitend bij de voorliefde van Croon voor kinderlijke fantasiewerelden.
Rick Derringer blijkt inmiddels een Trumpfan en Jesusfreak, iets waar Son of Han geen weet van had. Het neemt niet weg dat de man een goede gitarist was met memorabele songs zoals It’s Raining, dat zowel in de originele versie als in de fijne remake van Son of Han vrolijk doet stemmen.
Eric van Domburg Scipio in Heaven, april 2022
The Dutch
Solid Ground
Run The Story
***1/2
In de drieënveertig jaar dat The Dutch nu bestaat, leek het succes de groep in het begin behoorlijk toe te lachen, om gaandeweg midden jaren tachtig minder te worden, waarna men in 1987 het bijltje erbij neergooide. Het zou een kleine dertig jaar duren voordat de band rond voorman Hans Croon in 2014 nieuw leven werd ingeblazen, in dezelfde bezetting als voorheen, waarna met enige regelmaat nieuw werk verscheen in de vorm van twee lp’s en evenzoveel ep’s. Solid Ground is alweer de derde full-album van The Dutch sinds 2014 en telt weer tien behoorlijk soliede rockpop-liedjes uit de koker van Hans Croon. Heel vernieuwend is het misschien allemaal niet, maar heel erg ter zake is dat ook niet aangezien er uitstekend gemusiceerd en gezongen wordt en de liedjes toch een prettig soort originaliteit bezitten, waardoor ze blijvend aantrekkelijk blijven en nooit gaan vervelen. Leuk is ook de wijze waarop de poprock van The Dutch elementen gebruikt uit soul, funk, roots, folk en zelfs wereldmuziek om hun liedjes vorm te geven, zonder dat ze echt het poprock-idioom verlaten. Het aanvankelijke succes begin jaren tachtig zal The Dutch anno nu waarschijnlijk nooit meer evenaren, maar dat neemt niet weg dat The Dutch nu eigenlijk een betere band zijn dan ooit.
Noordhollands Dagblad, Haarlems Dagblad, Gooi en Eemlander, 23 februari 2022
Rockgroep The Dutch haalt inspiratie uit beeldende kunst
Peter Bruyn
“Schilderijen roepen bij mij vaak weer nieuwe beelden op,” zegt zanger en songschrijver Hans Croon van de rockgroep The Dutch. “Of emoties. En het is dan weer aan mij om dat in muziek te vertalen. Géén kruisbestuiving, want dat schilderij blijft natuurlijk gewoon dat schilderij. Maar ik kan met zo’n liedje wel mensen op het spoor van die kunstenaar zetten.”
Eigenzinnig zijn ze altijd geweest, Croon en zijn mede-bandleden bij The Dutch. In de jaren tachtig reeds, toen ze de top-40 haalden met het veel op de radio gedraaide liedje ‘This Is Welfare’ – een nummer waarin zeker voor Nederlandse begrippen opvallend kritisch werd gekeken naar de welvaartssamenleving van dat moment. In 1987 hield de groep het voor gezien, om in 2014 weer op de podia en twee jaar later ook met een nieuwe plaat terug te keren. ‘Een lange winterslaap’ noemt Croon het.
Deze week verschijnt er wederom een nieuw album: ‘Solid Ground’, gevolgd door een flink aantal concerten. Het is opvallend dat The Dutch nog altijd in dezelfde samenstelling speelt als de groep eind jaren zeventig begon: Naast Hans Croon als zanger en gitarist zijn dat zijn broer Bert op klavieren, Jan de Kruijf op bas en Klaas Jonkmans als drummer. “De vrienden die je sinds je achttiende, negentiende of twintigste kent, blijven toch je beste vrienden,” is de nuchtere verklaring van Croon.
Op de tafel ligt de Groene Amsterdammer, op de vensterbank David Van Reybroucks besteller ‘Revolusi’ en aan de wanden van de huiskamer hangt werk van de Amsterdamse schilder Lukas Smits, dat ook terug te zien is op de hoezen van de meest recente Dutch-albums. Hans Croon (1958) heeft er altijd waarde aan gehecht dat de muziek van The Dutch werkelijk ergens over ging. Niet zomaar wat rijmende zinnen omdat er toch iets gezongen moet worden. In 2018 maakte de groep al enkele nummers die geïnspireerd waren door de Groningse drukker en graficus H.N. Werkman. Op de E.P. ‘Enter Sanctuary’ uit 2020 was Charley Toorop één van de artistieke richtingaanwijzers. Vaak verklanken de liedjes een sfeer die Croon voelde bij het aanschouwen van een kunstwerk. Hij noemt het nummer ‘I Can See A Woman Crying’ van het nieuwe album: “Dat schreef ik nadat ik een videowerk had gezien van Rineke Dijkstra, die de reacties van kinderen filmde bij het zien van een schilderij van Picasso. Prachtig hoe die daar allemaal hun eigen verhaal bij maken.”
In 1986 was Croon al betrokken bij het plaatproject ‘La Grande Parade’, waarvoor Nits-voorman Henk Hofstede muzikanten vroeg een liedje te schrijven op basis van een schilderij uit de befaamde expositie in het Amsterdamse Stedelijk Museum. Croon koos iets van Joan Miró. “Ja, literatuur, beeldende kunst, video, fotografie, daar was ik destijds al mee bezig. Dat heeft mij altijd geboeid.”
‘Solid Ground’ is een degelijk rockalbum, dat muzikaal nog altijd stevig in de jaren tachtig wortelt. Gitaren, klavieren, echte drums. Geen ‘autotune’, dancebeats of andere elektronische specerijen. En behalve beeldende kunst pakt de groep ook maatschappelijke thema’s bij de lurven. Het doorgeschoten neoliberalisme in het nummer ‘Fairytales’, bijvoorbeeld. En niet te vergeten de titelsong van het album, waarin de opkomst van extreem rechts onomwonden aan de kaak wordt gesteld: ‘Repeat the same old song of 1933’.
“Het verbaast mij dat niet veel meer muzikanten daarover zingen. Je kunt je daar niet aan onttrekken als kunstenaar, vind ik. Je moet er iets over zeggen. Ik zag onlangs een documentaire over Nina Simone en die verwoordde het heel duidelijk: ‘Iedere kunstenaar heeft de plicht om zich te verhouden tot de wereld waarin hij of zij speelt’.”
In de jaren tachtig had de muziek van The Dutch reeds een opvallend ‘Europees’ geluid. Niet nadrukkelijk wortelend in de rhythm & blues, zoals veel Engelse en Amerikaanse rock, maar dichter bij de complexiteit van de klassieke muziek en folk. Meer gelaagdheid ook. “Mmm, we hebben wel altijd veel liedjes in een driekwartsmaat gehad,” reageert Croon. “En het mocht wel een beetje ‘weird’ zijn. Maar verder zijn we nooit zo met die vraag bezig geweest. Ik heb ook gewoon gitaar leren spelen bij de platen van Eric Clapton en zo…”
Aansluiten bij de popmuzikale tijdgeest doet The Dutch niet meer. Het zijn vooral fans van veertig jaar geleden die de herenigde groep weer herontdekken. “Maar zeg niet dat we muziek voor zestigers maken, want dan gaat je kop er af,” grapt Croon. Toch ziet ook hij dat door de ‘winterslaap’ van een kwart eeuw het contact met de jongere generaties is verbroken. Daar staat echter tegenover dat de kunst-gerelateerde recente muziek van de groep weer in museumkringen word opgepakt. “We bedienen een niche, zonder meer. Als we weer publiek winnen door die museumprojecten en ook mensen door onze muziek naar de musea komen, dan is dat heel mooi.”
Concerten (selectie): Vr 25 feb 2022 deMess, Naarden; za 5 mrt Theater de Liefde, Haarlem; zo 13 mrt dB’s, Utrecht; zo 20 mrt STECK, Delft; zo 10 apr Q-Factory, Amsterdam; vr 22 apr P60, Amstelveen; zo 1 mei Patronaat, Haarlem.
Written In Music, februari 2022
Solid Ground
* * * *
Sinds de terugkeer in 2014 heeft The Dutch een aardige productiviteit aan de dag gelegd en zijn er flink wat releases voorbijgekomen. Eind 2020 was er nog het mini-album Enter Sanctuary. Het is mooi om te zien dat de band die de eerste helft van de jaren tachtig de alternatieve Nederpop glans gaf de inspiratie en het spelplezier weer helemaal gevonden heeft én vast weet te houden.
The Dutch staat nog steeds garant voor rijk gearrangeerde pop met een ‘Europees’ karakter, al duikt er ook nog weleens lapsteel, slidegitaar of banjo op. De songs van de band laten eigenzinnige persoonlijke invalshoeken horen. Tekstueel komt de inspiratie daarbij van reflecties op de tijdgeest en, vooral de laatste acht jaar, de kunsten. De ep Werkman, opgedragen aan het Groningse kunstenaarscollectief De Ploeg, was hier een voorbeeld van.
Het zevende album, Solid Ground, klinkt lekker fris en gevarieerd. De band brengt weer andere accenten aan dan op eerdere albums, zonder aan herkenbaarheid in te boeten. Direct al met de aantrekkelijke, heldere opener Fairytales (die het neoliberalisme op de hak neemt) horen we lekkere stevige bas en drums. Die krachtige ritmetandem doet flink van zich spreken op het album en dat voelt goed. Zoals verwacht is Fairytales niet de enige geëngageerde song op Solid Ground. De titeltrack, die mede door de kleine maar effectieve pianobegeleiding plechtig begint, voert terug naar de Capitoolbestorming (fake news, dog whistles). Een oproep voor meer vaste grond onder de voeten, in een fraai arrangement.
‘Gelukkig’ zijn het toch vooral de kunsten die inspiratie brachten, zoals Picasso’s Weeping Woman en een daaraan verbonden video-installatie van Rineke Dijkstra (de opvallende ‘spoken word song’ met Megan de Kruijf, I Can See A Woman Crying). De single Alida Pott (ook een lid van De Ploeg) uit 2021 mocht niet ontbreken, zij het dat de band hier een bondigere, sterkere versie laat horen. Ook het nummer Hare, gebaseerd op een beeldje van Carolein Smit, circuleerde al eerder. Een slepende track die traditionelere sferen koppelt aan eigenzinnige elektronische (jaren tachtig) intro- en outroklanken. Raquel Sing Us A Song, is dansbaar, opgewekt en uitbundig, met een geinig koortje. Inspiratie kwam van een schilderij (uit het Stedelijk) van Raquel van Haver. Een vrolijke noot uit de favela, zou je kunnen zeggen. No Particular Reason voert naar een foto van begrafenispaarden (Charlotte Dumas) en is een prettig vertrouwde Dutch-track; pakkende kwaliteitspop met fijne gitaren en effectieve geluidseffecten.
Zo is Solid Ground een even pakkend als rijk album dat genoeg heeft aan tien songs om tot een veelkleurig en uitnodigend geheel te komen. Want elders komt er ook nog trompet en pittige gitaar langs in Hans Croons vader/dochter-song There’s My Firstborn Talking, bezoeken we goden en engelen op het lichtvoetigere One Fine Day in Heaven en voert What’s Your Problem Dear muzikaal gezien naar Afrika en Latijns-Amerika.
Het liedboek van The Dutch is de afgelopen jaren aanzienlijk gegroeid. Je zou bijna gaan denken over een mooi (exclusief) verzamelalbum met de beste songs van de afgelopen decennia. Het debuutalbum Working in Los Alamos is dit jaar immers veertig jaar oud. Misschien een goed idee voor de herfst, als Solid Ground zijn ronde langs de Nederlandse podia heeft gemaakt.
daMusic.be, maart 2022
The Dutch – Solid Ground
The Dutch doen de bandnaam eer aan op het (min of meer) vijfde volwaardige album.
Het is van 2016 geleden dat The Dutch nog een full album uitbracht, eentje dat door ons toch werd gesmaakt. Tussen ‘Four’ en nummer drie zaten nochtans dertig jaar met als logisch gevolg dat het een andere band was geworden. En het is die band die je ook nu terughoort.
Tekstschrijver Hans Croon heeft nog steeds een kritisch oog en laat dat ook doorschemeren in de songs. We hadden ook niet anders verwacht. Opener Fairytales drukt de moderne mens met de neus op de feiten. Hopelijk klinkt dit nummer inhoudsgewijs snel gedateerd, maar we vrezen er een beetje voor. Muzikaal hoef je daarvoor niet bang te zijn. Het zijn nog steeds pure popsongs, die uit de pennen van The Dutch vloeien.
En die popsongs kunnen vlot binnenglijden zoals het openingsnummer of het soulvolle, met lekkere trompetklanken gelardeerde There’s My Firstborn Talking. Daar lusten wij alvast pap van. Het daaropvolgende One Fine Day In Heaven heeft een duidelijk ironische ondertoon (zelf verwijzen ze naar Randy Newman). De aanzet van What’s Your Problem, Dear doet ons dan weer denken aan Elvis Costello ten tijde van ‘Punch The Clock’. En dan is er nog Satie, die we terughoren in het begin van het titelnummer. Zeiden we al dat dit een bijzonder divers album is geworden?
Want er is meer dan voldoende ruimte voor afwisseling. Alida Pott kenden we al als vooruitgeschoven single. Het walsje met Fay Lovsky als backingzangeres klinkt nog even verleidelijk als dat eerder al het geval was. Ze doen dat trouwens nog een keer, de wals bovenhalen, zij het toch iets anders in Hare, een song die trouwens met dat andere walsje ook gemeen heeft dat het over kunst gaat, één van de thema’s naast politieke en sociale kwesties, waar Hans Croon zo graag over schrijft.
O ja, we moeten nog verduidelijken wat we bedoelden met de inleiding. The Dutch verweeft namelijk steevast Hollandse elementen in de songs. Dat kan gaan om de kunst die allemaal van Nederlandse makelij is, maar er is ook het doorklinken van een Nederlands accent in het parlando dat I Can See A Woman Crying rijk is. Misschien is het vergezocht, maar ons deed dat alles aan Arno denken, die ook altijd Belgische elementen in zijn muziek stopt. Het verankert de muziek in de eigen omgeving. En dat verdient lof.
Zo is ‘Solid Ground’ een uitstekende langspeler met ouderwetse popmuziek geworden. En dat hoeft niet altijd een pejoratieve bijklank te hebben. Integendeel zelfs, het is hier vooral een blijk van kwaliteit.
10 maart 2022
Patrick Van Gestel
The Dutch – Enter Sanctuary
daMusic.be, december 2020
The Dutch – Enter Sanctuary
De zesde uitgave van The Dutch is voorlopig enkel digitaal verkrijgbaar via Bandcamp en beluisterbaar via andere streamingplatformen. Maar dat mag de pret niet drukken.
Want frontman Hans Croon heeft zich deze keer (zoals hij al doet sinds het begin van zijn carrière) laten leiden door wat hij rondom zich allemaal ziet. En momenteel is dat niet zo fraai. Maar daarvoor had u The Dutch uiteraard niet nodig. U bent waarschijnlijk verstandig genoeg om de ogen geopend te houden. Maar om zeker te zijn, toch maar even deze ep beluisteren. Je weet nooit.
Ook bijzonder is het feit dat hij aan elk van de songs op Bandcamp niet enkel de lyrics toevoegt, maar ook telkens uitleg geeft over waar hij zijn inspiratie haalt en waarover het nummer gaat. Zo leer je dat Where Did Your Blood Flow werd geschreven op basis van een fait divers, dat ongetwijfeld ergens in een krant werd weggemoffeld, maar je tegelijk zo kan raken. Dat Croons oog op een dergelijk stukje viel, mag niet verwonderen, gezien zijn oog voor visuele kunst. Getuige van dat laatste is trouwens ook de vorige ep van The Dutch. En dan is er nog de muziek bij dit nummer dat de wanhoop omzet in schoonheid, zonder de trieste achtergrond te vergeten.
Dat visuele kunst-aspect komt ook terug in de hoes van de ep en het titelnummer, dat net als de eerste ep van de band ‘This Is Wellfare’, een stukje muziek dat hier ten huize nog steeds gekoesterd wordt, de sociale ongelijkheid durft aan de kaak te stellen. Iets dat wordt uitgebeeld in de foto waarop drie reigers vechten om de restjes op een dagelijkse markt in de Pijp-buurt in Amsterdam. Voor de achtergrondzang schakelde de band trouwens Fay Lovsky in, terwijl de basintro ons doet denken aan Alannah Myles’ Black Velvet. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat dit niet onze favoriet is, misschien wel net door die overdaad aan backing vocals, hoewel de song op zich wel charmeert.
In The Dark werd gerecycleerd van deze versie en blijft even smakelijk. Bij 6000 Sardines moet waarschijnlijk geen tekeningetje. Opnieuw legt The Dutch hier de vinger op de wonde en tegelijk wordt nog eens gerefereerd aan George Orwells ‘Animal Farm’. Dat refereren naar doet Hans Croon wel vaker. Ook in 1968 laat hij zich met plezier daarop betrappen, deze keer naar San Francisco van Scott McKenzie, dat hier een toch iets grimmigere ondertoon krijgt.
Dat alles resulteert in een ep, die ons alvast heeft overtuigd, zij het na de nodige luisterbeurten, zoals dat een goede plaat betaamt. Als u het nu ook nog een kans geeft…
Written In Music, december 2020
The Dutch luidt 2020 uit met ep: Enter Sanctuary
Gelukkig komen er aan het eind van dit bizarre jaar nog de nodige werken uit die veel luisterplezier brengen. De ep Enter Sanctuary van The Dutch is er daar een van.
Enter Sanctuary is bepaald niet het eerste wapenfeit van The Dutch in de afgelopen jaren. Na de eerste hoogtijdagen in de jaren tachtig, is de band alweer ruim vijf jaar behoorlijk actief, hetgeen resulteerde in het album Four, de ep Werkman en muziek van zanger/gitarist Hans Croon onder de naam Son of Han.
The Dutch klinkt op de plaat verzorgd, smakelijk geproduceerd en toegankelijk, maar tegelijk toch weer eigenzinnig; vintage The Dutch. Alle instrumenten komen lekker dik tot hun recht. En natuurlijk gaat dit tekstueel gepaard met een kritische blik op de tijdsgeest maar ook met waardering voor kunst en schoonheid. Het artwork van de ep wordt gevormd door de reigers van de Albert Cuyp markt die elkaar het leven zuur maken tussen etensresten; een direct verwijzing naar de ruziesfeer en territoriumdrift die het moderne leven in welvarende landen tegenwoordig typeert.
De titelsong van de plaat bespreekt identiteitsdenken in een lekkere robuuste cadans vanaf drums en bas, met daarboven smakelijke details en hier en daar een verrassend stevige gitaar. Hans Croon zingt hier samen met Fay Lovsky. Onmiskenbaar The Dutch; toegankelijk maar niet inwisselbaar.
Hierna, met 6000 Sardines trekt de band mooie, artistieke sferen op dankzij indringende keyboardlijnen, extra percussie en mooie gitaarinslagen. ‘Animal Farm is here’, horen we. Een verrassend mooie track die de creativiteit van de betere postpunkbands van weleer (inclusief The Dutch zelf) in herinnering roept. Een slepende song geïnspireerd door een anti-populistische grassroots-beweging in Italië.
In The Dark kwam eerder dit jaar al uit. Het was de snelle reactie van de band op de eerste coronagolf en de impact op mens, maatschappij en publiek debat. Vlot, met hier en daar vervormde vocalen, is het een bedrieglijk poppy song in onheilspellende tijden. Aan de andere kant: als je toch in the dark zit, trek je dan terug met je geliefde, een boek of een gitaar.
Gestut op lekkere stevige drums ontrolt Where Did Your Blood Flow zich langzaam maar zeker tot een stevige song om weer klein te eindigen. Het is niet de eerste keer dat The Dutch zich door een schilderij laat inspireren. Deze keer is het een doek van Charley Toorop (Arbeidersvrouw).
1968 voert naar San Francisco maar is muzikaal geen sixties-hommage, hoewel de 12-strings natuurlijk wel klassiek is. Deze opgewekte, strakke en multi-vocale song zet het moderne, dataslurpende, ‘tech’ San Francisco tegenover de idealistische stad van weleer.
Enter Sanctuary verschijnt alleen digitaal, via alle streaming platforms. Volgend jaar komt The Dutch met een volledig nieuw album.
Son of Han – Imaginary Western
Written In Music, december 2019
Eerder dit najaar verscheen Imaginary Western, de ep waarop Son of Han (Hans Croon, zanger/gitarist/liedjesschrijver van The Dutch), vier mooie interpretaties liet horen van songs van Jack Bruce. De ruim vijf jaar geleden overleden Bruce was natuurlijk bekend van Cream, maar zijn werk dat verscheen na het uiteenvallen van dat trio verdient ook alle aandacht.
De eerste single van Imaginary Western, White Room, was al een bijzonder fraaie luister- én kijkervaring en nu is er dan Theme for an Imaginary Western, een song van Bruce’s eerste soloplaat uit 1969. Het nummer werd eerder succesvol gecoverd door de band Mountain (bekend van het Woodstock Festival). Ook deze track van Son of Han blinkt uit in verfijning en muzikaliteit.
Bekijk hier de oogstrelende video, een animatie met stukjes uit schilderijen van o.a. Winslow Homer, Frederic Remington en Emily Carr.
daMusic.be, november 2019
Hoe pak je dat in godsnaam aan, een monument als Jack Bruce coveren? Hans Croon doet het gewoon.
Hij is niet alleen Son Of Han, Hans Croon is ook de zanger, gitarist en songschrijver van The Dutch, nog niet zo lang geleden als een phoenix herrezen, zij het grotendeels onder de radar gebleven. Hij was al lang fan van superbassist Jack Bruce, u waarschijnlijk beter bekend als bassist van supergroep Cream, maar ook solo goed voor een aantal gesmaakte platen. Met ‘Imaginary Western’ brengt Son Of Han hem een mooi eerbetoon.
Maar als je dan een nummer als White Room onder handen wil nemen, moet je verdomd stevig in je schoenen staan. Croon pakt dat piekfijn aan. De basis is uiteraard onmiskenbaar, maar hij doet dat wel op een heel eigen manier. De drums worden borstelig, een koor zorgt voor een bijzondere sfeer en met hoge stem fladdert hij door het liedje.
Onze favoriet op deze ep is ongetwijfeld het zacht wiegende Theme For An Imaginary Western, dat met die verloren banjo en de twang-gitaar in het refrein wel degelijk aan een western doet denken, maar toch in de eerste plaats een uitstekende popsong is. Als een oude vriend die je omhelst na hem jaren niet gezien te hebben.
One heeft een zekere nonchalance over zich. Het lijkt wel of dit even losjes uit de pols werd ingespeeld, maar tegelijk hoor je dat het allemaal strak zit. Ongetwijfeld de verdienste van Croon, die op deze ep toch enigszins buiten zijn comfortzone treedt, maar daar geen enkele moeite mee heeft.
En dan is er nog Can You Follow, dat een opvallende neurie-intro heeft en ons van de vier songs op deze ep misschien nog het minst aanspreekt. Maar dat zegt misschien eerder iets over de andere songs, die wij wel naar waarde weten te schatten.
Het best zijn covers als ze je nieuwsgierig maken naar het origineel. Want voor ons was Bruce, buiten de eerder vermelde bas-referentie, een nobele onbekende. Maar dat gaat hij dus niet blijven. En dat is de verdienste van Son Of Han.
Written In Music, oktober 2019
Vijf jaar geleden overleed Jack Bruce, gevierd zanger, bassist en songschrijver van onder meer Cream. Bruce maakte vanaf de jaren zeventig ook solo indruk met vernieuwende en originele muziek. Son of Han, ofwel Hans Croon, zanger/gitarist/liedjesschrijver van The Dutch, terzijde gestaan door medebandleden, brengt met de ep Imaginary Western Jack Bruce terecht weer onder de aandacht.
Son of Han laat op deze ep een eigen, frisse en smaakvolle interpretatie van vier songs horen. Het geluid van de jaren zestig en zeventig is ver weg op deze ep maar de nieuwe versies, met hun verrassende instrumentatie, zijn zonder meer waardig en elegant. Ze voegen meer toe dan retroversies zouden doen. Voor een seventies trip hebben we natuurlijk gewoon de originele tracks.
De single White Room is onbedoeld ook een ode geworden aan Cream drummer Ginger Baker, die onlangs overleed. In de handen van Son of Han is deze onvervalste klassieker een fijnzinnige, smaakvolle, golvende song met mooie zangpartijen en een jazzy toets geworden. Absoluut een aanwinst. Theme For An Imaginary Western was een song van Bruce’s eerste soloplaat uit 1969, een track die eigenlijk al jaren oud was en al snel succesvol werd gecoverd door Mountain. Verfijnd gitaarwerk, banjo en kleingehouden drums, die op gepaste momenten erop klappen, maken ook van deze versie een fijne.
One is van het album Out Of The Storm (1974) en wordt door Son of Han opgerekt naar ruim zes minuten. Deze song ging destijds vocaal alle kanten op waarbij Bruce soms in de buurt kwam van de symfo/prog. Son of Han vult deze slepende track op eigen wijze in met extra lagen zang en ritmische accenten. Was de anderhalve minuut verwondering van Can You Follow? in 1971 nog beperkt tot piano en zang – waar Jack Bruce met zijn kwaliteiten natuurlijk genoeg aan had – de interpretatie van Son of Han gaat mooi ruimtelijk en koel van start om vervolgens met een scherpe electrobeat en piano door te stappen. Zo kan het ook.
De familie van Jack Bruce sprak al lovende woorden over deze interpretaties van diens songs. Pete Brown, als tekstschrijver eigenlijk het vierde lid van Cream en ook muzikaal partner van Jack Bruce, merkte al op hoe bijzonder het is dat het uitdagende One wordt gecoverd. Daar kunnen we ons alleen maar bij aansluiten. Dat deze mooie en met liefde gemaakte ep maar mag bijdragen aan een herwaardering van Jack Bruce’s muziek.
Werkman
daMusic.be, januari 2019
Het eerbetoon van The Dutch is meer dan zomaar een ode aan H.N. Werkman.
Het lijkt wel of ze bij The Dutch inspiratie op overschot hebben. Een tijdje geleden was er al de heropleving ‘Four’ en die wordt nu alweer aangevuld met een mini-lp.
Als u nu dacht dat ‘Werkman’ staat voor de werkende mens (zoals wij dat aanvankelijk deden), hebt u het mis. H.N. Werkman was namelijk drukker en kunstenaar Hendrik Nicolaas Werkman (1882 – 1945), die met de kunstkring “De Ploeg” het culturele Groningen en bij uitbreiding Nederland door elkaar schudde. Net als NITS proberen de heren van The Dutch dus ook de brug te slaan naar andere kunsten dan muziek. En u mag gerust weten dat ze daarin geslaagd zijn ook.
Want – en dat geven we ook toe – hoewel wij aanvankelijk dachten met een vluggertje na de vorige plaat te maken te hebben, bleek over ‘Werkman’ nagedacht te zijn. En de liedjes zijn navenant: aangenaam om te luisteren, leuk om in te duiken. Dat induiken heeft dan met de achtergrond te maken, die wij u graag zelf verder laten ontdekken. Of, als u te lui zou zijn, u kan ook hier gewoon alle details nalezen.
Maar de muziek dus, daar draait het om. En met So Long H.N. Werkman vangt The Dutch je meteen in een nauwkeurig gespannen net van spannende popmuziek en pientere teksten. Leven en werk van de kunstenaar wordt uit de doeken gedaan en aangevuld met grappige, nonsensicale poëzie van de hand van Job Cohen. Alsof ze het buiten-de-lijntjes-kleuren van Werkman probeerden vast te leggen in tekst (en daar mee weg komen).
Sunday Afternoon is al even mooi. Hans Croon weet het zorgeloze zondagnamiddaggevoel – alles mag, niets moet – perfect te vatten in zijn tekst. Het liedje doet de rest. In Spellbound wordt er dan weer volop gerefereerd aan de artiest. En opnieuw is dit een pracht van een song. Ook Out Of Your Mind en By And By Astray doen wat popsongs moeten doen: je bij de les houden, maar tegelijk ook ontspanning bieden.
Hoe vaker we dit plaatje opleggen, hoe dieper we erin worden meegesleurd. En dat is een euh… kunst.
Written In Music, mei 2018
Werkman is de nieuwe mini-elpee van The Dutch. De plaat, die uitkomt op 26 mei, is opgedragen aan De Ploeg, het kunstenaarscollectief dat honderd jaar geleden in Groningen werd opgericht. Binnen De Ploeg was Hendrik Werkman een van de gezichtsbepalende vormgevers. Tegelijk met de release van Werkman opent de tentoonstelling Avant-garde in Groningen, De Ploeg 1918-1928 in het Groninger Museum.
De single So Long H.N. Werkman, is een hommage aan de drukker, schilder en artiest die zovelen – waaronder natuurlijk ook The Dutch – inspireerde. Het nummer is optimistisch en kleurrijk, net als Werkman zelf. Een opvallende rol in de song is weggelegd voor Job Cohen die een dadaïstisch gedicht declameert.
De hoofdrolspelers in het weerbarstige Out Of Your Mind zijn boeken. En dan met name boeken die op de plank blijven liggen en maar niet gelezen worden. Omdat hun eigenaar voortdurend aan een of ander scherm is gekluisterd. Op By And By Astray laat de band zelfspot horen: ‘Why do you keep on struggling?’ en ‘There’s nothing to gain. Music has changed forever’. Toch klinkt de band hier doorleefd en warmbloedig genoeg om die zelfrelativering van tegenwicht te voorzien.
Sunday Afternoon bestaat uit twee delen. Blijkt het eerste deel na een zorgeloos begin toch wat onbestemd, door de reprise waait een optimistische bries, het optimisme van De Ploeg. Het aan schilder Jan Wiegers opgedragen Spellbound is een fraaie terugblik op de impact van Wiegers’ expressionistische stijl. Elegant en krachtig. Gekleurd door piano en strijkers is het zonder meer een memorabele song.
Om dit lovenswaardige project nog meer luister bij te zetten werd de single So Long H.N. Werkman door Iris Frankhuizen van bijzonder passende beelden voorzien. Deze video, gebaseerd op schilderijen en “druksels” van Werkman, werd financieel mogelijk gemaakt door het Groninger Museum en Stichting 100 jaar De Ploeg.
Godfried Nevels in Mania, juli 2018
Geïnspireerd door het Groningse kunstenaarscollectief De Ploeg heeft de new wave band The Dutch (bekend van de 80’s-single This Is Welfare) het mini-album Werkman opgenomen, met bijzondere aandacht voor drukker en kunstenaar Hendrik Nicolaas Werkman. Zoals de openingstrack So Long H.N. Werkman, waarin Job Cohen een gedicht van Werkman voordraagt en waarbij de videoclip in de stijl van zijn schilderijen en druksels is opgemaakt. Met Werkman laat The Dutch zien op welke bijzondere wijze muziek, poëzie en kunst één kunnen worden. Een veelzijdig kunstwerk!
Werkman blijft inspireren
Peter Bruyn in Frnkfrt.net, augustus 2018
Het heeft iets dubbels. Iets driedubbels, eigenlijk: Een popgroep die zich The Dutch noemt en in het Engels zingt over een puur Nederlandse kunstenaar, H.N. Werkman. Tegelijk is het vooral heel mooi, zo’n culturele kruisbestuiving. Popcultuur als brug naar cultureel erfgoed. En van Paradiso naar het Groninger Museum.
Werkman — Hendrik Nicolaas — was één van de kunstenaars die vanaf de jaren tien van de vorige eeuw hartstochtelijk meewerkte aan de introductie van het modernisme in de Groningse kunstwereld. Drukker — zijn primaire professie — maar ook graficus, schilder, dichter en brievenschrijver. Die brieven zijn mij persoonlijk eigenlijk nog het dierbaarst. In zijn in de Privé-domeinreeks uitgegeven brieven uit de oorlogsjaren, als hij al in de zestig en een erkend kunstenaar is, klinkt toch nog altijd zijn onzekerheid door. Dat gevoel van twijfel of hij nu wel of niet werkelijk ergens bij hoort: te ‘artistiek’ en dus te ‘excentriek’ voor het gewone burgerbestaan, maar tegelijk voortdurend het idee dat hij in kunstenaarskringen niet voor vol wordt aangezien en als burgerlijke ambachtsman wordt beschouwd. Het is Willem Sandberg die in de laatste jaren voor de Tweede Wereldoorlog — Sandberg is dan conservator en adjunct-directeur van het Stedelijk Museum Amsterdam — Werkman zijn zo lang verlangde erkenning geeft, werk — ‘druksels’ — van hem aankoopt en hem introduceert in hoofdstedelijke kunstkringen. In de brieven uit de vroege jaren veertig lees je hoezeer Werkman daardoor langzaam maar zeker zelfverzekerder wordt, terwijl de Duitse bezetter tegelijkertijd een steeds donkerder sluier over het land trekt.
Enfin, verwacht dat soort bespiegelingen niet op het zojuist verschenen mini-album ‘Werkman’ van The Dutch, dat als cover een schitterend en zeer representatief ‘druksel’ van de kunstenaar uit 1925 heeft en naast het dragende nummer ‘So Long H.N. Werkman’ nog twee liedjes telt die gerelateerd zijn aan de Groningse kunstenaarsgroep De Ploeg waar Werkman deel van uitmaakte.
The Dutch was in de jaren tachtig een Nederlandse rockgroep met niet zozeer een opmerkelijk eigen muzikaal geluid, maar wel met een onderscheidende attitude ten aanzien van het liedjes schrijven. Van de drie albums die de groep destijds maakte bleef eigenlijk maar één liedje werkelijk hangen: Het voor Nederlandse begrippen bovenmatig geëngageerde ‘This is Welfare’, dat in 1983 de vijfentwintigste plaats in de Top-40 haalde.
Overigens werd in die periode ook de affiniteit van zanger/gitarist Hans Croon met de beeldende kunst al duidelijk. In 1986 leverde hij een bijdrage aan het door Nits-zanger Henk Hofstede geïnitieerde project ‘La Grande Parade’ — vernoemd naar een grote expositie in het Stedelijk Museum Amsterdam enkele jaren eerder en resulterend in een LP die veel media-aandacht kreeg.
Een comeback-album van The Dutch in 2016 ging nog vrijwel geruisloos voorbij, maar met ‘So Long H.N. Werkman’ heeft de groep weer een liedje dat blijft hangen. Het heeft een leuk hoekig intro en een bijna ‘blokkerig’ openingscouplet dat associaties oproept met de befaamde ‘druksels’ van de kunstenaar en gaat vervolgens over in een door Job Cohen voorgedragen dada-achtig gedicht van Werkman. Het resultaat is aangenaam vervreemdend en Werkman waardig.
The Dutch is niet de eerste popgroep die inspiratie vond bij H.N. Werkman. In 2015 verscheen er al een album met de titel ‘Werkman’ van Meindert Talma & The Melisma Saxophone Quartet. Dat betrof een complete, door Talma geschreven en gecomponeerde Nederlandstalige liederencyclus waarin de Friese Groninger het leven van de kunstenaar min of meer chronologisch bezingt. Daarbij leent hij net als The Dutch hier en daar ook poëzie van Werkman en voegt daar zijn eigen onnavolgbare regels aan toe. Bijvoorbeeld door ‘eenmansdrukkertje’ te laten rijmen op ‘een mislukkertje’ en regels als ‘Mijn eerste vrouw noemde mij poedel; als ik daaraan denk worden mijn ogen troebel’. Maar ook door de drukker en kunstenaar op fraaie wijze te karakteriseren als ‘verklaarder van het onverklaarbare’.
Uiteindelijk weet Talma meer te ontroeren dan The Dutch. Maar kunst is geen wedstrijd en muziek is dat evenmin. Het Nederlandstalige karakter van Talma mag aanvankelijk authentieker lijken, maar Werkman publiceerde zelf soms ook Engelstalig. En wat beiden bindt is de aanstekelijke fascinatie voor de Groningse kunstenaar die de luisteraar onverbiddelijk meesleept.
Wat blijft hangen van zowel het werk over de kunstenaar als dat van Werkman zelf is de bevlogenheid en onbevangenheid, de durf om te experimenteren en tegelijk de voortdurende onzekerheid daarover. Pas tijdens de oorlogsjaren durft hij zich werkelijk ‘kunstenaar’ te voelen. Maar dan, in maart 1945, wordt hij plotseling door de Sicherheitsdienst gearresteerd. Tot op de dag van vandaag is nooit duidelijk geworden wat de directe aanleiding daartoe is geweest. Een maand later, drie dagen voor de bevrijding van Noord-Nederland, werd Werkman in de bossen bij het Friese Bakkeveen geëxecuteerd. Hij kon de voetstappen van de geallieerden bij wijze van spreken al horen naderen.
Nog in het Bevrijdingsjaar krijgt Werkman dankzij Sandberg zijn eerste grote overzichtstentoonstelling in het Amsterdamse Stedelijk. Sindsdien lijkt iedere generatie hem weer opnieuw te ontdekken. Hij vertegenwoordigt de oprechte verwondering die de essentie is van alle kunst. Nog altijd. So Long H.N. Werkman.
Four
Edwin Hofman in Written In Music, november 2016
The Dutch was een van de beste Nederlandse bands in de eerste helft van de jaren tachtig. Met intelligent, doortimmerd songmateriaal en een redelijk toegankelijk geluid maakte het kwartet, zonder echt grote hits te scoren een blijvende indruk. In 1987 was het over en leek de overlevering van de band jarenlang veroordeeld tot enkele compilaties en een terugkerend plekje op retro-playlists.
Twee jaar na een eenmalig reünie-optreden in Paradiso is er zowaar een nieuwe plaat: Four. The Dutch bestaat, net als in de beste jaren, weer uit Hans Croon (zang/gitaar), Bert Croon (keyboards/zang), Klaas Jonkmans (drum/zang) en Jan de Kruijf (basgitaar). De muziek op het album laat zich echter iets minder vergelijken met het geluid van destijds. Er was en is immers geen ‘formule’ die een typische ‘Dutch-song’ oplevert dus valt Four niet zomaar in te delen als ‘indie’, ‘rock’, ‘new wave’ of ‘pop’. Het is van alles en een beetje meer. Hans Croon is in ieder geval nog prima bij stem en net als destijds geeft hij de band met zijn prettige zang echt een eigen gezicht.
Met veertien songs is Four nogal rijkelijk bedeeld maar er valt in ieder geval wel het een en ander te halen op het album. We hadden niet anders verwacht natuurlijk, al is het natuurlijk toch fijn om anno 2016 nog wat nieuwe hoogtepunten aan de Dutch-discografie te kunnen toevoegen. Dat geldt zeker voor Brighton & Hove, een bijzonder smakelijke lofzang op een tolerante, open stad: ‘Everything goes in Brighton & Hove’. Ook Isle Of U is sterk. Hier treden de blazers, die The Dutch op dit album regelmatig terzijde staan, prominent op.
Fine Shields We Are is de gedurfde single. Fijne motiefjes en bewerkte gitaren kleuren deze song die ‘fort Europa’ aan de kaak stelt. Nog even en het continent is een mijnenveld. ‘It’s cold outside / So come in and hide’. Left Of Centre is een bijzonder mooie akoestische ballad (‘Everyone else in the world turning right, but I’m left of centre’). Basically Your Love handelt over ouder worden en is met zijn slepende, stemmige karakter, strijkers en orgel een moment van rust en introspectie.
De koek is met deze songs natuurlijk nog niet op. Money, de rockende opener, mag er wezen en ook elders doet The Dutch de oren spitsen, zoals met Is This Your House, dat iets meer in het verlengde ligt van het werk uit de jaren tachtig of met de vlotte, goed klinkende poprock van Mr. Taxi Driver en This Train Is About To Explode.
Aan inspiratie derhalve geen gebrek bij de band die naar eigen zeggen wellicht beter door had kunnen gaan in 1987. Hoe dan ook, op 1 december staat The Dutch weer op de planken van Paradiso (Bovenzaal), geruggesteund door een inmiddels flink langere discografie dan voorheen. Dat moet een fijne setlist vol nieuw en oud leven kunnen opleveren. Het optreden is inmiddels uitverkocht.
rakenDra Smit in Muziekwereld, november 2016
The Dutch begon in 1979 als New Wave band. Het grote publiek kende hen vooral van de pakkende doch bescheiden hit ‘This is Welfare’ en hun optreden in 1983 bij de grote anti-kernwapendemonstratie op het Malieveld in Den Haag. In 1986 was het echter afgelopen… althans, zo leek het totdat Sony in 2014 een aantal albums digitaal heruitbracht. De band kwam weer tijdelijk bij elkaar voor een optreden in Paradiso. Dat beviel echter zo goed dat ze besloten nieuw materiaal te schrijven en op te nemen. Het resultaat is ‘Four’. Op de plaat staan veertien pakkende popsongs die net als vroeger intelligent, muzikaal en maatschappelijk geëngageerd zijn. De composities, de arrangementen, de uitvoering en de geluidsproductie zijn echter helemaal van deze tijd. Zanger Hans Croon heeft zijn ‘New Wave‘ stem in het archief gelaten en voor deze plaat een nieuw eigen geluid op gezet. Hetzelfde geldt overigens voor het hele gezelschap dat zichzelf met deze Cd muzikaal opnieuw uitgevonden heeft. Overtuigend herdebuut dit vierde album!
Marco van Lochem in de Muziekexpress, november 2016
Je zou The Dutch kunnen kennen van de Nederpopklassieker “THIS IS WELFARE” uit 1983. De band ging na dit single succes nog een aantal jaren door, maar het lukte ze niet om weer een hit te scoren, als was “ANOTHER SUNNY DAY” in 1985 nog dichtbij. The Dutch werd op non-actief gezet, de heren bleven wel muziek maken, maar niet meer onder de naam The Dutch. In 2014 bracht platenlabel Sony de albums “THIS IS WELFARE” en “UNDER THE SURFACE” opnieuw uit via de digitale kanalen. De band trad eenmalig op om deze re-releases extra onder de aandacht te brengen en uiteindelijk was het studiotechnicus Wout de Kruif die de band aanspoorde om weer bij elkaar te komen. Het resultaat daarvan is “FOUR”, het nieuwe album van The Dutch. Het laat een springlevende band horen die zich niet aan één stijl heeft vast gehouden. Er zitten strijkers, blazers, diverse percussie instrumenten in de songs, die een wervelend pallet aan stijlen laat horen. Het zit allemaal ongelofelijk goed in elkaar en dan heb ik het nog niet over de teksten gehad. Politiek getint (“FINE SHIELDS WE ARE”), zeer persoonlijk (“FATHER”), maar ook verhalende teksten zijn te horen tijdens de 14 tracks die in ruim 53 minuten voorbij komen. Het geheel klinkt goed, er wordt goed gemusiceerd en Hans Croon heeft een soms wat breekbare, maar ook karakteristieke stem, die de nummers een eigen gezicht geven. The Dutch is terug en daar kunnen we trots op zijn!
Patrick van Gestel in daMusic.be, januari 2017
Bijna vergeten, maar geheel onterecht zo blijkt: The Dutch!
The Dutch, dat was dat Hollandse bandje dat in de jaren tachtig heel even furore maakte met die ook nu nog uitstekende lp ‘This Is Welfare’, waarop ook dat aanstekelijke, pianogedragen titelnummer, dat aan het beste van Joe Jackson deed denken. Die The Dutch zijn nu, na dertig (!) jaar terug.
De jonge geweldenaars zijn intussen mannen van middelbare leeftijd geworden. Het enthousiasme is toen uitgelopen op een split, maar het bleef wel kriebelen en dus ging het viertal rond de broers Hans en Bert Croon terug aan het werk. ‘Four’ is het resultaat.
Eerste vaststelling: weg is het frisse pianogeluid dat ‘This Is Welfare’ kenmerkte en waar wij net door gecharmeerd werden en als een blok voor vielen. De piano van Bert Croon is er nog, maar je moet er meer naar zoeken. En dan vind je ze terug in een nummer als Basically Your Love. Maar daar ontbreekt het wat aan panache. De cameo in Mr Taxi Driver tellen we dan even niet mee.
Het wollige basgeluid, dat zo typisch was voor de eighties, hoor je nog even terug aan het begin van Is This Your House, maar is verder ook grotendeels verdwenen. Maar frontman en gitarist Hans Croon geeft in het boekje al aan dat The Dutch van die tijd niet meer The Dutch van nu is. En daar hebben wij respect voor. Het klopt ook dat deze plaat in niets lijkt op wat ze toen deden. Een beetje jammer, maar tegelijk ook moedig.
Aan inspiratie in elk geval geen gebrek. ‘Four’ bevat veertien songs en zowat vijftig minuten aan muziek. En het gevoel voor een song is er nog steeds. Het echt avontuurlijke mag dan al een beetje verdwenen zijn, het begint toch veelbelovend. Meer nog: we werden verrast toen de gitaar van Hans Croon ons in opener Money binnen zoog. Iets wat hij nog eens overdoet in single Fine Shields Are We. In Brighton And Hove zijn het de vrouwelijke (backing) vocals en de frisse gitaarsolo, die de aandacht vasthouden.
Naar het einde toe worden wij met Bye Ministry Man zelfs herinnerd aan Bungalow Bill (van The Beatles). En ook de blazers in Father zijn aangenaam en een verrijking. Ze geven hun geheimen niet meteen prijs, deze liedjes. Wel moeten we toegeven dat ze ons tussendoor – misschien ook vanwege de lengte van de plaat – soms eens kwijt raken.
Dit zijn songs die met vakmanschap werden gemaakt. Misschien vallen ze minder op in het zo uitgebreide muzieklandschap dat je tegenwoordig moet uitkammen op zoek naar de krenten in de pap. Maar dan nog staan hier goede popsongs op, die je even de tijd moet geven en dan vast je neuronen zullen stimuleren.
Joop van Rossum in Heaven, maart-april 2017
Tussen 1979 en 1986 was de uit Amstelveen stammende band The Dutch actief. Hun tweede album, een mini met vijf songs, bevatte de hit This Is Welfare, geliefd op Hilversum 3 op de dagen dat Vara en KRO uitzonden. Het vijftal stond te boek als intelligent, professioneel en muzikaal begaafd. Twee jaar geleden besloten de leden The Dutch nieuw leven in te blazen in de voor tachtig procent gelijk line-up, alleen gitarist Klaas ten Holt ontbreekt. Hans Croon schreef de teksten voor de veertien nieuwe liedjes en samen met broer Bert Croon (toetsen, zang), Jan de Kruijf (bas, toetsen, gitaar, programmeren) en Klaas Jonkmans (drums, zang) componeerde hij de muziek, De indruk bestaat dat de mannen het ‘new waverige’ achter zich hebben gelaten en zich nu richten op prettige pop/rock songs, zonder dat de teksten oppervlakkig worden. Zo behandelt de fraaie single Fine Shields We Are het veiligstellen van eigen territorium via muren en prikkeldraad, terwijl online privacy centraal staat in Copy That Line.
Andere topnummers zijn Money, Brighton and Hove, You Can’t Be Wrong (met trompet), Left Of Centre en Basically Your Love. Welkom terug, heren.
Albert Jonker in Mania, april 2017
In 2014 werden de albums This Is Welfare (bekend van de gelijknamige wonderschone en tijdloze cultklassieke hit uit 1983, nummer 25 in de Top 40) en Under The Surface (met die enige andere poging tot Top 40 succes, Another Sunny Day, die onbegrijpelijkerwijs strandde in de Tipparade) uit 1985 op hippe digitale muziekleveranciers vrijgegeven. Deze twee meesterwerken bleken niet te overtreffen en in 1987 stopt The Dutch, ondanks veel aandacht van de VARA-radio en een optreden het Malieveld bij de anti-kernwapendemonstratie. Maatschappijkritisch is The Dutch ook anno 2017 nog steeds; vluchtelingen en online privacy zijn actuele onderwerpen en sobertjes als de donkere kant van de jaren tachtig.
Afgewisseld met persoonlijke teksten en verhalende liedjes, is Four even toegankelijk en courant als het gehele voorgaande oeuvre van het intelligent en origineel musicerende The Dutch. Still going strong zegt men dan in goed Nederlands!
Concertrecensies
Edwin Hofman in Written In Music, december 2016
The Dutch terug in Paradiso met nieuw album
Twee jaar na het ‘reünie-optreden’ staat The Dutch wederom in de bovenzaal van Paradiso. Was destijds de aanleiding de re-release van twee albums van de band, deze keer presenteert het kwartet een geheel nieuwe plaat: Four.
Zanger/gitarist Hans Croon laat al snel weten dat alle tracks van Four gespeeld gaan worden. We hebben het vanavond dus niet over een nostalgie-trip, zoveel is wel duidelijk. De band begint met de stevige albumopener Money en trekt al snel vier blazers het podium van de uitverkochte zaal op om de prima song Brighton & Hove kracht bij te zetten. De band klinkt sowieso stevig en met vier zangmicrofoons en (soms) het koper erbij is er absoluut sprake van een krachtig optreden.
Basically Your Love is ook live fraai en de band deelt een tik uit aan de nieuwe president van de VS via Bye, Ministry Man – al had de band bij het schrijven van dit lied nog een nederlaag voor Trump in gedachten. Mr. Taxidriver blijft vermeldenswaardig en om de sound van de band verder te verrijken pakt Croon er de 12-strings-gitaar bij. Zijn broer Bert (toetsen/zang) neemt bij het fijne Left Of Centre de mandoline ter hand. Het draagt alleen maar bij aan de kleur en rijkdom van het optreden. Is This Your House, met zijn effectvolle baslijn ademt juist weer een beetje de new wave van weleer. The Dutch is niet voor één gat te vangen.
De enige oude song tussen het nieuwe werk is verrassend genoeg Out Here Where The Caveman Dwells uit 1985, de b-kant van de single America, dat ook op het album Under The Surface was te vinden. Hierna vallen vooral de recente single Fine Shields We Are op, dat een vurige uitvoering krijgt en Copy That Line, over online privacy, met een bijna angstaanjagend intro (‘I’m scared!’).
Met de blazers op het podium worden het sterk persoonlijke Father en het meer opbeurende You Can’t Be Wrong overtuigend op de zaal losgelaten en eindigt het optreden, dat gaandeweg de avond steeds hechter en steviger werd. The Dutch komt al snel terug voor een toegift en speelt – dank u wel – het lekker hoekig groovende Nous Sommes Très Petits uit 1982 en de ‘hit’ This Is Welfare, een song die bloedmooi was en die 33 jaar later in Paradiso nog steeds bloedmooi is. Deze puike toegift zet een stevig uitroepteken achter een sterk optreden.
Nicolette Johns in The Blues Alone, december 2017
Zondag 26 November 2017 j.l. vond de eerste Sunday Sessions met Téte, Bror Gunnar Jansson en The Dutch plaats in Q-factory van Amsterdam.
(…)
De hekkensluiters, The Dutch, staan om vijf uur te trappelen om het podium te betreden. The Dutch is een Nederlands collectief wat ik eerlijk gezegd helemaal niet kende, dat zegt meer over mijzelf dan over The Dutch want de mannen Hans Croon (vox/gitaar), Bert Croon (toetsen/vox), Jan de Kruijf (bass) en Klaas Jonkmans (drumms) hadden begin jaren tachtig succes met muziek die verwant was aan de Nederlandse new wave. The Dutch zetten een eigen sound neer d.m.v. van de piano en de fretloze bass maar ook zeker door de maatschappij-kritische songteksten van Hans Croon.
De band tourde in de jaren tachtig veelvuldig door Nederland en waren vaste gasten in het Paard van Troje, de Melkweg en natuurlijk ook Paradiso. Tijdens het optreden op de reünie van een scholengemeenschap waar de band ooit op het eindejaarsfeest van de school optrad begon het samen als band spelen weer zo te kriebelen dat The Dutch in 2014 besloot om weer af en toe samen te touren vertelt Hans Croon in het mini-interview met Marc Stakenburg. Er is veel volk op The Dutch afkomen, zijn het de oud-scholieren of zijn het de nu wat oudere groupies van de band? We weten het niet, wat we wel weten is dat er hier in de namiddag van deze zondag in Amsterdam ontzettend goede kwaliteits muziek wordt gemaakt. We horen dat er een nieuw album uit is, Four genaamd, maar dat er nóg een album op stapel staat om in 2018 uitgebracht te worden. Goed nieuws dus voor de die-hard fans van The Dutch!
Hans Croon bespeelt een prachtige bloedrode Gibson waarvan het volle, zuivere geluid van ‘Spellbound’ de zaal vult. Bert Croon op toetsen is inmiddels zo enthousiast dat de Nord bijna van de standaard kantelt; Bert is ook degene die de heuse studio-sound op het podium wil laten klinken want hij bedient ook de laptop waar de special effects door aangestuurd worden en waarin Hans zichzelf bedient van de megafoon.
Het steviger werk wordt geaccentueerd door een mooie, letterlijk flitsende, lichtschow; iets waar de oudere fan niet helemaal kapot van is blijkt als ik het commentaar naast mij moet geloven. Zelf vind ik het super, maar wij zijn dan ook wat gewend inmiddels.
De songs lopen niet over van tekst maar het zijn goed in het gehoorliggende nummers wat The Dutch brengt. We horen kritische teksten over Silicon Valley maar ook over de Nederlandse politiek met ‘Left Of Center’ waarbij Hans Croon indruk maakt op de twaalfsnarige Danelectro.
Inmiddels zijn we al aan de tweede ronde van het bittergarnituur wat Tornado Concerts het publiek aanbiedt toe en dus loopt deze eerste editie van de goedbezochte Sunday Sessions langzaam ten einde. Voordat we dat het zover is horen we nog ‘Brighton & Hove’ over dé muziek-scene (na London) van de UK maar ook de stad waar de LGBT gemeenschap zich volledig vrij kan voelen.
‘Bye, Ministry Man’ is ook weer zo’n maatschappij-kritische song op een vrolijke melodielijn over het verwachte verlies van Trump de verkiezingen te winnen. Helaas voor Amerika en de rest van de wereld weten we inmiddels dat de man toch in het Oval Office terecht is gekomen……’Mr. Taxidriver’ is een nummer wat me heel erg aan de sound van Paul McCartney’s band Wings doet denken. The Dutch zijn naar mijn smaak nog een beetje te beschaafd, het mag allemaal wat ruiger maar de kwaliteit van deze band staat buiten kijf.
Het nummer wat me het meest bijblijft is ‘Fine Shields We Are’ over de manier waarop Europa met vluchtelingen omgaat, de effecten van gitarist Hans Croon zijn fantastisch. Het lijkt wel of de mannen nu pas op stoom komen…..de slide op de resonator in ‘Out Of Your Mind’ is fenomenaal!
Ook al willen The Dutch liever niet meer aan ‘This Is Welfare’ herinnerd worden, de hit uit 1983 die maar liefst vijf weken in de Top-40 stond staat toch op de set-list. Nog een keer mag ik genieten van de sublieme – fretloze – bass van bassist Jan de Kruijf in ‘America’ en dan is de eerste Sunday Sessions in de Q-factory een feit.
Edwin Hofman in Written In Music, augustus 2018
THE DUTCH EN THE RECORD MAN AVONDVULLEND IN PARADISO
Het is maandagavond en in de bovenzaal van Paradiso staan niet de minsten uit de nederpop op de planken: Hans Croon (The Dutch), Henk Hofstede (Nits), Pieter Bon (MAM) en Fay Lovsky. Voeg daar nog bij Bob Schimscheimer (drums), Marcos Kuzka Cunha (bas), Marco Raaphorst (gitaar, MAM) en Bob Gaulke (zang) en je kunt spreken van een even omvangrijke als unieke podiumbezetting.
Wat we hier zien en horen is de live-uitvoering van The Record Man, een project van de New Yorkse muzikant en producer Bob Gaulke. Hij nam met tientallen internationale muzikanten een eerbetoon aan muziekfanaat Ron Kane op. Kane, ook bekend als The Record Man, overleed vorig jaar.
Er is een sterke Nederlandse link met The Record Man, dat bleek al bij de release van deze gevarieerde en bijzonder onderhoudende plaat en dat blijkt vanavond dus wederom: Henk Hofstede bijvoorbeeld zingt het even artistieke als groovy White Car, Blue Ocean en Hans Croon brengt zowel de single van het album, Human Heart, als het slepende, niet van zelfspot gespeende Unpopular Music. Voor de punky uitsmijter Ron Kane zetten alle muzikanten en vocalisten nog even alle zeilen bij, aangejaagd door Pieter Bon. Een lekker uitbundig slotakkoord van een eerbetoon vol levenskracht en spelplezier.
Het tweede deel van de avond komt voor rekening van The Dutch, de band die alweer een paar jaar ‘terug is’ en qua productiviteit in de buurt lijkt te komen van hun eerste bloeitijd in de jaren tachtig. De band presenteert het eerder dit jaar uitgekomen Werkman, het vijfde album van The Dutch. Werkman is geïnspireerd door het Groningse kunstenaarscollectief De Ploeg, dat dit jaar 100 jaar bestaat. Een van de gezichtsbepalende krachten binnen De Ploeg was H.N. Werkman.
Opener Nous Sommes Très Petits (1982) staat na al die jaren nog als een huis en is een uitstekende aftrap voor een puik optreden met veel nieuw materiaal, inclusief werk van Four (2016); de pakkende poprock van Money nodigt uit tot dansen, het serieuze Fine Shields We Are tot overdenking. Het is mooi om het lovenswaardige Werkman live te horen: goede popsongs, originele thematiek en dito teksten. Het gedicht Somire Mare Maksi, onderdeel van de song So Long H.N. Werkman, komt net als op het album weer van niemand minder dan Job Cohen. Zijn entree op het podium is een fotomomentje.
De band klinkt stevig en alle bandleden komen lekker uit de verf, vooral de bas van Jan de Kruijf zit fijn in de mix; goed voor een bijzondere ‘live-ervaring’. Voor de befaamde singles Another Sunny Day en This Is Welfare grijpt hij natuurlijk de fretloze bas: bijzonder mooie sferen, onverwoestbare songs. Maar ook het recentere Brighton And Hove is eigenlijk gewoon een nummer dat het in het radiolandschap van weleer ongetwijfeld tot diep in de Top 40 had geschopt. Verrassend, alhoewel niet voor het eerst live, is Out Here Where The Caveman Dwells, een B-kantje uit 1985. Het is een van de vele mooie momenten op deze bijzonder goed gevulde maandagavond in Paradiso.