Wat vooraf ging: [link]
De dagen na de inbraak verliepen als in een onwerkelijke droom. Zonder instrumenten lag onze toekomst in duigen. De enige die niet de depressie nabij was, was Bert. Hij ging koortsachtig op zoek naar de dader. Hij had weinig aanknopingspunten: nooit hadden wij de moeite genomen serienummers op te schrijven of bonnen te bewaren. Alleen onze keyboards waren bij toeval verzekerd, omdat Bert in de maanden ervoor als muzikant bij de theatervoorstelling Medio mei had meegereisd met de Boulevard of Broken Dreams. Een schadeverzekering was daarbij part of the deal. Voor de anderen was een verzekering tegen diefstal te duur. Bovendien zou dat ons toch nooit overkomen.
Bert maakte lijsten met omschrijvingen en deed aangifte van diefstal bij politiebureau Bos en Lommer. Op de fiets reed hij langs alle muziekwinkels in Amsterdam. Zijn lijsten lagen onder de toonbank van de Soundshop, Nederland Muziek, Dijkman, Dirk Witte, van sommige muziekwinkels kenden wij het bestaan niet eens. De kleinste electronica zaakjes werden met een bezoek vereerd. Struikelend over zijn woorden deed Bert zijn verhaal. “De klootzakken! Maar we laten ze er niet mee wegkomen!”
Hij verliet de zaak pas als de eigenaar plechtig had beloofd hem te zullen bellen zodra er iets tweedehands werd aangeboden dat uit de gestolen buit afkomstig kon zijn.
Wij dachten dat onze spullen al op de zwarte markten van Duitsland en Frankrijk waren beland, maar tot onze verbazing had Bert na vier weken beet. Een electronica winkel in de Bilderdijkstraat belde met het nieuws dat een jongen was langs geweest die microfoons en snoeren had aangeboden. Hij had de handelswaar weliswaar niet bij zich gehad, maar als de aspirant koper interesse had, dan kon die de spullen komen bekijken. Hij woonde in de Chasséstraat. Trouwens, hij had nog veel meer te koop. De winkelier zei geen interesse te hebben, zag de jongen wegrijden in een blauwe Opel Kadett en belde Bert.
De volgende dagen en weken pendelde Bert tussen de Chasséstraat en het politiebureau aan de Hoofdweg. De dienders daar hadden weinig interesse in Berts verhaal. Zonder heterdaadje of smoking gun zou het lastig worden om de verdachte te arresteren. Hij moest vooral oppassen en zich er niet mee bemoeien. Dat hij dagelijks postte in de Chasséstraat kon wel eens gevaarlijk zijn.
Bert liet zich er niet door ontmoedigen. Sterker nog, hij leende van vrienden een herdershond, trok zijn vaders lange leren motorjas aan en nam tussen acht en elf uur ’s avonds een op zijn zachtst gezegd intimiderende houding aan. Bewoners van de Chasséstraat begonnen de politie te bellen. Er hield zich een onguur type in hun straat op, met hond.
Op het bureau werd de situatie grimmiger. De agenten waren niet gediend van Berts bemoeizucht. Op zijn beurt werd Bert steeds bozer. Hij kende inmiddels het kenteken van de blauwe Opel Kadett, en wist achter welke portiek onze spullen zich ongetwijfeld bevonden. Op hoge toon eiste hij dat de daders NU opgepakt zouden worden. Waar wachtte de recherche nog op?
Maar de wegen van de politie zijn ondoorgrondelijk. Na enkele weken kregen wij bericht dat we onze spullen konden ophalen. Veel meer kregen we niet te horen, behalve dat de verdachte “in een traject zat”, “op zich geen kwaaie jongen was” en “net weer een beetje op het rechte pad was”. De politie had met hem afgesproken dat hij de spullen op zaterdagmorgen om 10 uur in het struikgewas naast de repetitieruimte zou achterlaten. Een uur later zouden wij de boel dan kunnen ophalen. En zo geschiedde. Toen wij om 11 uur aankwamen bij het gymlokaal stond de gehele buit daar, verscholen onder het gebladerte. Verderop in de straat stond een politiebusje dat kennelijk de transactie had overzien. Onze opluchting overtrof onze verbazing over de schimmige deal. Hoewel we nog lang verbolgen bleven over het feit dat de inbreker hier klaarblijkelijk mee was weggekomen, hadden wij alles terug. In Amsterdamse muzikantenkringen stond Bert een tijdlang bekend als “de detective van Amsterdam”. Maar naarmate die herinnering vervaagde werd hij weer gewoon Bert, de toetsenist van The Dutch. Ook al bleef hij die lange leren motorjas nog jaren dragen.
3 november 2015
Fantastisch verhaal. Petje af voor Bert. Pitbull!
Daar is later de Top 600 uit voort gekomen ( de 600 meest notoire jonge crimineeltjes in Amsterdam). 🙂
Hahaha ja, en ik ben criminologie gaan studeren!