Toen wij de oefenruimte binnenkwamen rook het er naar de vertrouwde lucht van nat zaagsel, koffiedrab en verschraalde sigarettenrook. Van wat ooit een lagere school was geweest stond alleen nog de gymzaal overeind, de andere lokalen waren gesloopt voor de aanleg van de ringweg. De gymzaal stond pal naast de snelweg, maar werd rondom aan het zicht onttrokken door hoog reikend struikgewas en populieren. Het bakstenen gebouw werd als repetitie- en opslagruimte van de gemeente gehuurd door een professionele band, die de huur deelde met The Dutch. De ijzeren deur gaf direct toegang tot de ruimte, waar alleen de lijnen op de linoleum vloer nog herinnerden aan de potjes basketbal die hier ooit gespeeld werden. Na de sloop van de school was het gymlokaal het decor geworden van versterkers, luidsprekers en instrumenten die her en der stonden opgesteld. Verder lag de grond bezaaid met asbakken, lege plastic bekertjes en tekstvellen. Links achterin bevond zich een halletje dat toegang gaf tot een kleinere ruimte die had dienstgedaan als opslagruimte voor gymnastiektoestellen. Daar begonnen wij onze repetities: met een bekertje koffie en een shaggie. Die dag ging het niet anders. Klaas had de sleutel, opende de deur tot ons muziekwalhalla en wij sjokten achter hem aan, naar het koffieapparaat en de straalkachel. Het was koud in de ruimte.
Nadat wij ons hadden gelaafd en hadden besloten met welk nummer te beginnen, maakten we aanstalten om naar onze instrumenten in de grote ruimte te gaan. Op dat moment stootte Klaas zijn grote teen aan een houten ladder die was geparkeerd in het halletje, tegen een rechthoekig gat dat in het dak aan de achterzijde van de gymzaal was gezaagd. Drie meter boven onze hoofden stroomde koude lucht naar binnen. Wij keken elkaar aan. Hadden we deze ladder eerder gezien? Waarom zat er een gat in het dak? Langzaam begon er iets te dagen. Tijdens onze oversteek van de repetitieruimte was er al iets anders geweest dan anders.
“Jezus!” riep Klaas, “Waar zijn onze spullen?”
Als blinde sukkels waren wij de ruimte overgestoken, zonder te merken dat bijna alles weg was. Mijn Fender Super Reverb versterker, de Peavey basversterker van Jan, de Yamaha DX7 en een Roland keyboard van Bert, eindversterkers, zelfs een deel van het drumstel van Klaas ontbrak. Ook de professionele band was niet gespaard gebleven. Hun flightcases waren geopend en de inhoud verdwenen, via de ladder en het gat in het dak. De dieven hadden voor duizenden guldens gestolen. Als door een wesp gestoken rende Bert naar buiten, de hoek om naar de achterkant van het gebouw. Daar was, tussen stukken hout en gebroken dakpannen, de houten ladder achtergelaten waarmee de spullen naar beneden waren getild, als definitieve bevestiging van de misdaad.
27 oktober 2015
(lees verder: Bert detective, 2)
Spannend verhaal en leuk die foto. Grappig dat ik waarschijnlijk ook daar in het Vondelpark was. Woonde om de hoek en elke zondagmiddag naar openluchtconcert.
Ja, dat was voor ons ook vaste prik. Ik heb daar Andre Hazes nog zien optreden, in het eerste jaar dat hij succesvol werd. We hebben er zelf ook een aantal keer gespeeld. Fijne sfeer altijd.