Onno van de Laak kwam uit Brabant, uit Vught om precies te zijn. Hoe wij elkaars pad kruisten, ik weet het niet meer. Hebben wij een advertentie gezet voor een geluidsman? Of kwamen wij hem tegen in een opnamestudio? Dat Onno en The Dutch gingen samenwerken was allesbehalve vanzelfsprekend. Wij waren uitdrukkelijk van boven de rivieren, Onno was van eronder. Hij had de kneepjes van het producersvak geleerd van Peter Koelewijn en deed eind jaren zeventig het zaalgeluid van Peter en zijn Rockets. Toen wij hem leerden kennen was hij bezig een hit te maken van een nummer dat “Hoe Doet-ie Dat Nou” heette, waarvan het refrein luidde “Hoe doedie doedie doedie doedie doedie dat nou”. Oftewel, Onno had in zijn pink meer commercieel gevoel dan ik in mijn hele lijf. En toch, hij had een brede smaak. Hij vond The Dutch heel erg goed, met een langgerekte zachte “g”. En hij had ideeën over ons geluid. Die waren samen te vatten in twee woorden: “vette sound”, op zijn Brabants uitgesproken als “vette sooond”.
In 1984 en 1985 stond Onno bij ons achter het mengpaneel. Tijdens soundchecks besteedde hij zo’n beetje de helft van de tijd aan de bassdrum. Als die eindelijk de “vette sound” had, wat betekende dat hij laag en rond klonk, met een hoge tik, stak Onno zijn duim met een zwaai omhoog, ten teken dat de snare aan de beurt was. Voor de andere instrumenten was meestal niet veel tijd meer, maar die waren in Onno’s universum minder cruciaal. Tijdens onze optredens zocht ik vaak oogcontact. Wij waren helemaal gewonnen voor Onno’s opvattingen over het zaalgeluid en als zijn duim joviaal omhoog ging wist ik dat het goed zat.
In die twee jaar zijn wij gehecht geraakt aan die begaafde, aardige en rare Brabo. We plaagden elkaar over en weer. Hij vond hij ons veel te serieus, intellectuele studentjes waren we, arty-farty. Wij probeerden de wiegende armgebaren te imiteren die volgens Onno bij een goeie carnavalshit horen en maakten grappen over zijn smaak. Maar wat waren wij dol op hem. En wat waren wij blij met zijn technische vakmanschap.
Toen The Dutch ter ziele ging (tot onze wonderbaarlijke wederopstanding) scheidden onze wegen. Onno bleef met succes platen produceren. Willem van Kooten vroeg hem als producer van het meidengroepje Centerfold, en vervolgens produceerde hij ook platen van de Star Sisters en Patricia Paay. Twee jaar later maakte hij zelf een single onder het pseudoniem Bruno Woolf, Forgotten Time. In de negentiger jaren, toen wij de muziek op een laag pitje hadden gezet, ging Onno gewoon door en maakte hij o.a. een reggae-versie van Neil Young’s Heart Of Gold.
In 2000 verhuisde hij naar Ierland. Later kwam hij weer terug naar Nijmegen. Wij hadden helemaal geen contact meer met elkaar. Tot 2012. Dat was het jaar waarin Wout de Kruif ons benaderde. Het plan was om de opnames van The Dutch opnieuw te masteren. En als we dat dan toch gingen doen, waarom probeerden we het niet weer een keer samen? Op een herfstige avond in oktober spraken Jan, Klaas, Bert en ik af met Wout en Onno. Die werd gaandeweg steeds enthousiaster. De laatste jaren was hij vooral als fotograaf actief geweest. Het vooruitzicht om misschien weer met The Dutch te gaan werken stemde hem vrolijk. Naarmate de avond vorderde werden de plannen wilder en kregen wij Madison Square Garden weer in het vizier.
Maar het bleek een valse start. We hadden het allemaal nog te druk met andere dingen. Het zou nog een jaar duren voordat de plannen weer op tafel kwamen. In dat jaar overleed Onno. Het overlijdensbericht dat zijn geliefde Karin stuurde overviel ons volkomen. Toen hij in april hoorde dat hij aan een ongeneeslijke ziekte leed koos hij voor “kwaliteit van leven”, zoals dat heet. Dat is hem ongetwijfeld gelukt. Zijn laatste tweet luidde “al gaat die Froome nog zo snel, ons Bauke achterhaalt hem wel!!! #tdf13, #mollema #froome”.
Het is echt jammer dat we Onno niet meer kunnen vragen voor ons zaalgeluid. Nooit hebben we meer zo’n vette sound gehad als toen hij achter de knoppen stond. En ik mis zijn duim die joviaal door de lucht zwaait.
12 november 2015
Was op zoek naar Onno. Ik heb met hem samengewerkt bij de Provincie NB in 1974-75. Ben nog bijna in zijn flat in Den Bosch getrokken toen hij huwelijks problemen had. Erg jammer te horen dat hij is overleden. Laatste keer dat ik hem heb gezien was in 1991 hij woonde toen in Vught. Maar wel heel mooi om al de positieve berichten over hem te lezen. Ik kan dit alleen beamen.
Ik lees nu pas de prachtige woorden in jullie blog over Onno Vandelaak. Precies zo heb ik hem ook gekend. Hij plukte mij eind 1984 als 17-jarig jochie uit een talentenjachtje en wilde met mij een “plotje maoke”. En we hebben er meerdere gemaakt (waaronder die reggae versie van ‘Heart Of Gold’ waarvan ik de zanger was uit 1991). In 2013 besloten we om weer eens samen de studio in te gaan. Toen hij me in april 2013 belde met de mededeling dat hij ziek was en de vooruitzichten niet goed waren is het er niet meer van gekomen. Maar ik ben Onno voor eeuwig dankbaar voor de wijze lessen over het “vak” en de jarenlange vriendschap en oprechtheid. Ik mis hem nog steeds.
Heel lang niet gezien of gesproken maar hele fijne herinneringen aan deze man.
Heel jammer om te lezen dat ie niet meer leeft inmiddels, dacht dat ie in Ierland was gebleven en daar een nieuw bestaan had opgebouwd voor ie vertrok had ik ‘m daarover nog gesproken en het leek mij een hele goede stap.
Dag Ingmar,
Dank voor je berichtje. Die fijne herinneringen hebben wij ook. In de periode waarin jij hem sprak was hij bij mij helemaal uit zicht. Maar ik begreep dat Onno’s Ierse avontuur niet lang heeft geduurd. Toen ik hem in 2012 weer zag bleken al die jaren die waren verstreken sinds 1985 niets te hebben veranderd aan de warmte, vriendschap en jovialiteit: onmiddellijk maakten we weer dezelfde grappen. Mooi is dat. Dat heb je alleen met je beste vrienden.
Goed dat je deze herinnering nog eens ophaalt.
Cheers, Hans
Een mooie herinnering aan iemand die ik me herinner als een beminnelijk mens.
Prachtig geschreven Hans. Complimenten!
Dank je Wilma!