Op het Casimir Lyceum kreeg ik les van meneer Van Duyn, een rijzige gestalte die tot de oudgedienden behoorde. In zijn vaste klaslokaal stond een verzameling muziekinstrumenten in slagorde opgesteld: kleine marimba’s, xylofoons, woodblocks, triangels, trommels, blok- en panfluiten, een staande piano en een Spaanse gitaar. Elke les verliep volgens hetzelfde stramien. Wij schuifelden de klas binnen en zetten ons achter onze favoriete instrumenten, altijd in dezelfde groepjes van twee of drie, soms vier. Meneer Van Duyn, die gezegend was met een grote grijze rechtopstaande haardos die hem de bijnaam “Ludwig” had opgeleverd, wachtte tot de laatste pauzeroddel was uitgewisseld, kuchte en begon met het uitleggen van de opdracht van de week. Het moest een compositie worden van maximaal drie minuten waarin de lente werd bezongen, of iets soortgelijk abstracts. Mijn vrienden Mario en Jan-Kees hadden hun vaste plek ingenomen achter de trommels en keken dromerig in het rond. Als op een teken vulde het lokaal zich met een kakofonie van geluid. Om de zoveel minuten riep meneer Van Duyn “Rustig, zachtjes, bedenk, het is lente!”, waarna het kabaal even afnam en vervolgens weer aanzwol. De meeste groepjes probeerden er iets van te maken en overlegden over de aanpak. De echte strebers, steevast favoriet bij de leraar, zochten naar spanningsbogen, contrapunten, originele melodieën en vijfkwarts maatsoorten, terwijl de middenmoot genoegen nam met een aanvaardbaar deuntje, voorzover dat nog te herkennen was in dat halfuur chaos. Maar wat de lessen legendarisch maakte was de onveranderlijke apotheose, een verrukkelijke act voor drie personen die even voorspelbaar was als diep bevredigend. Mario en Jan-Kees deden dat kakofonische halfuur niets bijzonders, ze draaiden shagjes voor in de volgende pauze, maakten grappen en probeerden de andere groepjes af te leiden, maar toen aan het eind van het uur, altijd als laatste, hun voorspeelbeurt gekomen was, grepen ze de stokken en beukten drie minuten lang in op de arme trommelvellen, waarin al gauw zwarte putjes verschenen die er de vorige week nog niet zaten. Zingen deden ze ook, de lente werd gevierd met ongepolijste uitroepen en rochels. Na drie minuten overstemde meneer Van Duyn het lawaai en riep dat het zo genoeg was, waarna Mario en Jan-Kees de stokken neerlegden, intens tevreden wachtend op het oordeel. Volgens de strakke rolverdeling nam meneer Van Duyn nu het woord. “Wij hebben dit uur kunnen genieten van diverse pogingen om het thema “lente” van een muzikale interpretatie te voorzien. Wij hebben lieflijke fluittonen gehoord, twinkelende xylofoons, sommige groepjes hebben zelfs akkoordenreeksen gecomponeerd die ermee door konden”. Hij nam een korte pauze voor de afmaker. “Maar zoals iedere week werd deze les weer afgesloten met een woeste orgie van onsamenhangend geram en reutelende keelklanken. In mijn hele carrière heb ik veel talentloze leerlingen gehad, maar deze deerniswekkende ellende sloeg letterlijk alles. Ik noteer wederom een -3, nee, een -5, en ik wil jullie volgende week niet meer zien, tenzij je je serieus gaat houden aan mijn opdracht. Ingerukt!” Waarna het Jan-Kees’ beurt was om te protesteren (“Maar, maar…”) en Mario met pretoogjes de klas rondkeek. Het was de geboorte van de punk, alleen niemand had het nog door, behalve misschien meneer Van Duyn.
Vrijdagmiddag speelden Mario en Jan-Kees op Lowlands in de India tent. Tenminste, ik dacht toch dat zij het waren.
18 augustus 2019
Nog leuker is dit geweldige relaas als je een van die genoemde muzikale ‘misbaksels’ zelf ook heb gekend. Mario V-hals (vernoemd naar zijn eewige truien met diep V vormig decoleté) is natuurlijk geen muzikant geworden. Ben Mario al ‘even’ uit het oog verloren maar hij was in mijn herinnering vooral droog met humor en daarmee soms ook heel grappig… Geen idee hoe Mario opgedroogd is na 40 jaar maar zie hem niet op Lowlands op de India bühne staan… Misschien wel, met alle respect, als trommelcrew 😁